Marius van Hoogstraten is Doopsgezind onderzoeker en prediker in Amsterdam en Hamburg
Inventive poetica op de breuklijnen van filosofie, theologie, en de wereld
Ik werk als postdoc aan het Doopsgezind Seminarium (Vrije Universiteit Amsterdam), verbonden aan de Leerstoel voor Vrijzinnige Theologie bekleed door prof. Chris Doude van Troostwijk.
In mijn huidige onderzoek, Restaging the Ecclesiopolitical, analyseer ik het Schleitheimer Bekenntnis (1527) als een verzameling biopolitieke technieken. Ze vormen en reguleren de kerkelijke gemeenschap, maar tegelijkertijd veroorzaken ze ook telkens verschuivingen. In deze lezingen lijkt een constitutieve ambiguïteit zich op te dringen aan pogingen een afgegrensde identiteit te grondvesten. Ik vermoed dat deze ambiguïteit een plek kan worden voor een strategische coïnventiviteit, dat wil zeggen voor een doperdom dat zich meer gebonden weet aan de bredere relationaliteit van Gods complicatio dan aan een scherpe confessionele particulariteit.
In mijn proefschrift Theopoetics and Religious Difference bekeek ik hoe het werk van Richard Kearney, John D. Caputo, en Catherine Keller erbij kan helpen de “weerspannigheid” van religieuze verschillen te omarmen. Het is bij Mohr Siebeck verschenen (2020).
Een Koninkrijk van verborgen schatten en onverwachte etentjes
Naast mijn wetenschappelijke werk ben ik lekenpreker in de Doopsgezinde Gemeente Hamburg-Altona. Ongeveer elke zes weken sta ik daar op zondagochtend op de kansel. Kom een keer langs — we kunnen dan daarna iets gaan eten, als je zin hebt om te praten. Doopsgezinden zijn een kleine, wereldwijde en decentrale kerk met wortels in de radicale reformatie van de zestiende eeuw. Op haar eigen manier is onze gemeente een progressieve en open gemeenschap.
Maar samen Kerk zijn is meer dan een dienst op zondagochtend, en het Koninkrijk van God is vreemder en wonderbaarlijker dan we ooit in een liturgie zouden kunnen passen. In mijn ervaring wil God ons ontmoeten in het innig vertrouwde, de tradities en plaatsen waar we het meest thuis zijn — maar zoekt Ze ons ook waar we vreemd zijn, en roept ons in het ongewone en onverwachte. Ik vind mijn pastorale werk het bijzonderst als deze twee zich verbinden, op de momenten in ons leven wanneer het nieuwe in het oude binnenkomt, wanneer het Goddelijke het aardse en geschapene omarmt, en wij veranderd worden.
Bij dat soort grensmomenten horen vooral ook het vieren van de liefde en het rouwen om de dood. Als je op zoek bent naar iemand om in zo een tijd met je mee te gaan, kan je me graag een mail sturen om te bespreken wat voor rol ik daarbij kan spelen.